De lente is mijn favoriete jaargetijde. Waarom ik dat vind weet ik eigenlijk niet. Het is wel het begin van het o zo leuke hooikoortsseizoen, maar de temperaturen worden weer wat aangenamer na zo'n lange koude winter met dagen waarop je met bevroren tenen, bevroren haar en bevroren vingers na negen kilometer van je fiets afstapt, en je wordt spontaan vrolijk van de eerste dagen boven de 16 graden. Maar die eerste dagen boven de 16 graden, die zijn al voorbij. We zitten nu gewoon in een hele periode met dagen waarop het warmer dan die 16 graden is. Oftewel; zomer!
Maar ik ben niet echt een zomer mens. Ook geen winter mens trouwens. In de zomer verbrand ik snel en moet ik steeds binnen blijven of de schaduw opzoeken. Iedereen om mij heen wordt lekker bruin en ik blijf wit of word rood en daarna weer wit.
Maar ik wil gewoon de lente terug. Het hoort nog geen zomer te zijn. Er horen nog geen dagen te zijn waarop het 25 graden is. Geef mij maar lekker weer die eerste dagen waarop het boven de 16 graden is en je voor het eerst zonder jas je fiets op kunt stappen om vervolgens met een grote glimlach op je gezicht naar huis te fietsen. Dan ben ik pas echt blij.
Ik kreeg laatst de vraag wat eigenlijk de bedoeling was van mijn blog omdat ik over persoonlijke dingen schrijf, maar wel anoniem ben. En iemand anders vroeg of het eigenlijk wel zo leuk was om anoniem te zijn.
Ik gebruik deze blog als een soort van uitlaatklep op sommige momenten (zoals laatst het stuk over mijn broer bijvoorbeeld) en ik wil niet dat mensen die ik goed ken het kunnen lezen. Ik heb namelijk twee (een soort van) stalkers en ik heb liever niet dat ze op mijn blog kunnen komen. Het enige wat ik verander op deze blog is mijn naam, en eventueel de namen van personen waar ik schrijf. Ik snap best dat mensen het vreemd vinden om niet te weten van wie een blog is, maar voor nu vind ik het gewoon de beste oplossing.
'Ja, maar dan moet je geen blog nemen.' O nee? Waarom niet? Er zit wel een echt persoon dit te typen, alleen haar naam is niet echt, maar alles wat ze meemaakt wel. En misschien wil ze dat wel delen.
Ik hou van mijn dinsdagochtend. Ik ben altijd pas laat in op dinsdag, dus kan ik de hele ochtend lekker in mijn pyjama rondhangen, tv kijken, suikerbrood eten, krantje lezen en thee drinken. Heerlijk zo'n ochtend.
Maar ik ga vandaag een uurtje eerder naar school, omdat ik nog steeds met mijn teamleider moet praten. Gister was hij afwezig, dus ik ga het vandaag nog een keer proberen. Stiekem ben ik daar best wel zenuwachtig voor. Ik kan niet zo goed mijn gevoelens uiten als ik moet praten. Schrijven gaat veel beter, maar dat is nu natuurlijk niet van toepassing.
Nu drink ik mijn thee maar even op, en dan moet ik maar even gewone kleding aan gaan trekken. En het is prachtig mooi weer, dus ik heb er zin in om straks lekker op mijn fietsje te stappen. Nouja, eigenlijk mijn moeder haar fiets. Die van mij is stuk. Eigenlijk moet ik gewoon een nieuwe fiets kopen.
Ik voel me vereerd. Ik heb mijn eerste twee followers via Bloglovin. Dat mensen serieus willen lezen wat ik schrijf. Dit ga ik vieren met lekker chocolate chip koekjes! Al had ik eigenlijk anders de koekjes ook wel opgegeten.
Ik ben trouwens vandaag begonnen in het boek 'De Belofte' van John Grisham. Ik heb nog nooit iets van deze man gelezen, maar ooit moet de eerste keer zijn. En toevallig had mijn moeder dit boek net bij de bibliotheek opgehaald. Zelf kan ik eerst even niet meer boeken lenen bij de bibliotheek omdat ik een boete heb openstaan. Best wel erg, ik kan niet eens een boete van tien euro betalen. Het kan wel, maar ik heb wat geld in mijn spaarpotje gedaan zodat ik 13 mei vervoer heb naar een concert. De kaartjes had ik al gekocht, maar het vervoer is toch ook wel erg handig, want anders heb je natuurlijk niets aan die kaartjes.
Op dit moment ben ik even lekker een nietsnut. Ik doe lekker he-le-maal niets! Ik heb vandaag al een aantal samenvattingen geschreven van geschiedenis, en dat vind ik wel genoeg voor vandaag. Ik ga lekker met een ijsje en een boek in de zon zitten. Heerlijk.
Ik zat laatst te denken. Ja, serieus. Mensen kijken altijd vreemd op als ik zeg dat ik heb zitten denken, maar eigenlijk denk ik heel veel.
Maar ik zat laatst te denken over mijn examens. Er is een hele grote kans dat ik niet slaag. Wat ga ik doen als ik niet slaag? Ik wil echt niet nog een jaar op deze vreselijke, rommelige, onpersoonlijke school zitten. Natuurlijk ga ik keihard mijn best doen voor mijn examens, maar de kans is 50/50. Als ik zak, dan denk ik dat naar het Vavo ga. Ik wil echt niet nog een jaar blijven op dezelfde school, omdat ik eigenlijk weet dat ik dan weer ga zakken. Ze behandelen de mensen die dit jaar overdoen omdat ze gezakt zijn helemaal niet leuk, en dat wil ik niet.
Dus het wordt slagen voor mijn havo-examen, of op naar het Vavo.
Ik heb het helemaal gehad. Thuis geeft mijn broer met ADHD veel problemen en op school geeft het profielwerkstuk mij veel problemen.
Het profielwerkstuk is inmiddels afgerond. De presentatie was een week uitgesteld maar is toch uiteindelik wel gehouden. Voor mijn gevoel ging alles goed met de presentatie. Ik wissel eigenlijk geen woorden meer met mijn partner, maar die avond ging het best wel goed. Maar toen ik mijn cijfer kreeg, was ik erg teleurgesteld. Mijn partner had namelijk 2 punten hoger in haar gemiddelde dan ik had. Ik heb al een lang gesprek gehad met mijn begeleider, maar hij wil niet goed prijs geven waarom ik zoveel lager heb dan haar. Toen heeft mijn moeder nog een kwartier staan lopen bellen, maar allemaal zonder resultaat. Maandag ga ik met mijn teamleider praten hoe nou verder. Want al zou mijn cijfer met een halve punt omhoog staan, dan sta ik een extra compensatiepunt. En die heb ik gewoon keihard nodig. En ik heb zoveel tijd in het profielwerkstuk gestoken dat ik het echt niet snap waarom ik zoveel lager heb.
Thuis gaat alles ook niet super. Mijn broer zit denk ik een dieptepunt. Alles is niet zijn schuld, maar onze schuld. En overal heeft hij commentaar op en elke dag gaat er wel iets stuk of wordt er met een deur geslagen. Het liefst wil ik hem gewoon het huis uit hebben, maar hij vindt het nog wel even lekker om in hotel ouders te verblijven.
Daarnaast ben ik wel blij dat ik geen opdrachten meer hoef te maken voor school. De definitieve cijfers moeten nu ingevoerd zijn en er kan niets meer aan toegevoegd worden. Helaas sta ik twee onvoldoendes, maar ik heb ook twee compensatiepunten. Eigenlijk zijn al mijn cijfer net onder de zes, maar nog wel een voldoende. Dus ik moet keihard mijn best gaan doen voor de examens want ik zal en moet het examen gaan halen. Vandaag ga ik alvast een planning maken, want op school doen we toch niets meer dus kan ik net zo goed alvast beginnen met leren. Nog maar een maand, en dan is het al zover.
Vandaag moet ik ook maar even mijn kamer gaan opruimen, want ik kan niet eens normaal bij mijn bed komen of aan mijn bureau zitten.
Voor sommige vakken doe ik wel echt mijn best, maar daarvoor haal ik alsnog een onvoldoende. Maar voor sommige andere vakken ben ik gewoon te lui. Maar mijn cijferlijst is niet al te best. Beter gezegd: alles hangt van mijn examen af. Ik sta drie onvoldoendes. En ik heb maar twee compensatiepunten dus eigenlijk moet ik gewoon mijn examens super goed gaan maken.
En eigenlijk ben ik nu studieontwijkend gedrag aan het vertonen omdat ik eigenlijk mijn mondeling moet voorbereiden. En ik moet nog een praktische opdracht maken. En eigenlijk moet ik ook nog voor een toets leren die ik nog inhalen moet. Eigenlijk had ik gewoon alles niet moeten uitstellen, dan was ik nu net zoals mijn klasgenoten huiswerk vrij geweest.
Ik neem vandaag even een rustmomentje. Niet dat het in mijn drukke schema past, maar gewoon omdat ik het wil.
Eigenlijk heb ik helemaal niet de tijd om het even lekker rustig aan te doen. Er moet nog een verslag worden gemaakt voor morgen. En er moet ook nog een filmpje gemonteerd worden terwijl ik niet eens weet hoe ik een filmpje moet monteren. Ik snap niet zo goed waarom het groepje mij die opdracht gaf. Liever ging ik 5.000 woorden extra typen. Ik weet tenminste hoe dat moet. Maar een filmpje monteren? Ik heb het nog nooit gedaan.
Maar deze avond doe ik even lekker niets. Ik speel wat gitaar, ik luister wat muziek, ik eet veel chips en ik lig lekker op de bank. En wat er morgen allemaal gebeurd, dat zie ik dan wel weer. Ik heb mijn rustmomentjes en mijn slaap ook nodig.
Het is rood en het brandt. Rara wat kan dit zijn?
Het zijn mijn lippen en de huid die eromheen zit. Het is altijd weer hetzelfde na een verkoudheid. Zodra mijn neus verstopt zit en ik met een gesloten mond niet meer kan ademen, dan doe ik dus mijn mond open zodat ik daardoor kan ademen. Maar terwijl ik dat doe, gaat automatisch mijn tong aan mijn lippen slikken. Overdag en 's nachts, ik kan het niet tegenhouden. Maar als resultaat daarvan krijgen mijn lippen allemaal gekke korstje en een hele huid die rood en hard is. Heel fijn.
Ik smeer nu als een idioot met lippenbalsem, maar het zal nog wel een week duren voordat ik geen brandende clownsmond meer heb. En eigenlijk is het veel slimmer om tijdens de verkoudheid te gaan smeren met lippenbalsem, maar dan likt mijn tong het er net zo snel weer af. Niet handig dus.
Ik moet voortaan gewoon niet meer verkouden worden. Of er moet een manier komen zodat mijn neus niet meer dicht gaat zitten, want dat is dus juist het probleem. Plus het feit dat mijn tong tijdens een verkoudheid een eigen leven leidt. Stiekem is dat eigenlijk het grootste probleem. Maar hoe leer je een tong dat hij of zij dat niet meer moet doen?
Mijn naam is Jana. Eigenlijk is het niet mijn naam, maar ik vind het wel een mooie naam. Alle namen die ik noem op deze blog zullen nep namen zijn, maar het zijn wel personen die een deel van mijn leven uitmaken. Dit omdat ik liever anoniem blijf.
Ik ben dus niet Jana, maar ik besta wel. Ik hou van eten, koken, muziek, mijn gitaar, mijn piano, notitieboekjes, tekenfilmpjes, de natuur, mijn familie en mijn vrienden. Ik hou ook enorm veel van boeken, in mijn tas zul je altijd een leesboek vinden. Ik ben een enorme rommelkont. Een spoor van rotzooi, dat is wat ik achterlaat als ik ergens ben geweest. Ook ben ik een persoon dat allemaal scenario's bedenkt als er een keuze moet worden gemaakt. Ik bedenk soms wel honderd scenario's zodat ik eigenlijk niet meer weet welke keuze ik moet maken. Mijn droom is om super creatief te worden. Ik ben wel een klein beetje creatief, maar als ik dan naar andere mensen kijk, dan denk ik 'ah! dat wil ik ook kunnen!'. En dan ga je dingen nadoen, en dan is het niet meer origineel en vind ik het sowieso niet meer leuk. Originaliteit is ook iets wat ik best wel belangrijk vind. Anders zou de wereld zo saai worden. Stel je voor, een hele wereld die elke dag alles hetzelfde doet. Nee, dat wil ik mij eigenlijk niet voorstellen.
En nu weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik verder moet gaan typen. Ik ben een heel saai persoon en ik maak niet zoveel mee. Ik snap eigenlijk zelf niet zo goed waarom ik een blog begin. Mijn leven is niet interessant genoeg en mensen zullen het vast niet willen lezen. Of misschien dat ergens mijn leven opeens wel interessant wordt. Maar dat weet je niet, want jij en ik kunnen de toekomst niet voorspellen.
